انفاق این آموزه قرانی هم باعث فزونی و برکت مال می شود و هم قبل از آنکه گره از گیرنده آن بگشاید دهنده آن را سرشار از خیر و خوبی و برکت جان و مال می کند .
اگر آدمی یاد بگیرد که سفری ابدی در پیش دارد که لازمه این سفر هم سبک بالی است و هم توشه ره برگرفتن ،آنگاه بیش از آنکه به فکر ذخیره مال باشد به فکر ذخیره اعمال است و این جاست که نیکوکاری مقوله دیگری را به نام نیکو باری رقم می زند .
بار آدمی هم اعمال اوست .وقتی آدمی می بخشد مال خود را به رزق و نعمت لایتناهی پروردگار متصل می کند و چون با خدا معامله می کند و طرف حساب خدای بخشنده و مهربان است آن کریم دادگر چه عاشقانه و فراوان می بخشد .
آدمی که ذهنیت فراوانی پیدا کرد از بخل رهایی می یابد .هستی را گشوده تر از پیش می داند .
آدمی که در وادی نیکوکاری افتاد قدم به وادی ایمن آباد می نهد هم خود راحت جان دارد و هم دیگران نزد او به ارامش می رسند .دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد.
نیکوکاری جامعه را هم به ایمن آباد تبدیل می کند .
آدمی هم محتاج پس انداز مادی است و هم نیازمند پس انداز عاطفی و از آن مهمتر پس انداز معنوی .
اکنون که پایان سال است روح و جان احتیاج به شارژ معنوی دارد .مهم کم یا زیاد بخشیدن نیست مهم آنست که از مال خود سهمی برای دیگران کنار گذاشت و فعل انفاق و احسان را استمرار بخشید .