کاسه از ترازو که انرا سنگ می گفتند سنگین تر بود و یکبار پیر خردمند آبادی پایین دست در وصف مرد خداجوی ده گفته بود فرزندان فلانی عاقبت بخیر می شوند چون دیگران گندم به سنگ (ترازوی کیلویی ) می فروشند و فلانی به کاسه من و کاسه من از سنگ سنگین تر است !
قوت غالب آبادی نان بود و نان هم به وفوری امروز نبود .قدیمی ها قحطی ها و سختی ها دیده بودند ، مشقات و سختی های آرد کردن آسیاب های آبی دیده بودند، شخم یک ماهه وچهل روز با گاو و قاطر و گاو آهن ها دیده بودند که قدر نان که انرا برکت می گفتند می دانستند .مثل امروزی ها نبود که کسی سوار وانت باری بلند گو بدست داد زند و بانگ بر آورد؛ نان خشکه خریداریم !
پیران آبادی غروب یک روز مانده به عید فطر با همان کاسه من مسی گندم زکات را کنار می گذاشتند تا به مستحق دهند .گاهی زحمت توزیع را خود می کشیدند گاهی هم روحانی فاضلی که مردم کاملا به او اعتماد داشتند و انرا بدست مستحق می رساندند .برایم هنوز مستحق با نابینا و یتیم که سوزی بر دل می اندازد عجین شده است .

تلویزیون که آمد حال و هوای زکات فطره در آبادی ها عوض شد و این بار هم نگاه ها به تلویزیون و یک روحانی وارسته که میزان زکات فطره را اعلام می کرد و آن کسی نبود جز آیت الله امامی کاشانی که امسال بار سفر بر بست و برفت .خدایش رحمت کند عالم اخلاق مداری بود که خطبه های جمعه اش مثل خودش هم اخلاقی بود .
در این روزهای پایانی سال هم یادی می کنیم از آن گذشتگان و انسان های شیر دل پاک و هم یادی می کنیم از آیت الله امامی کاشانی .
ان شا الله به برکت همین زکات دادن هاست که دگر باره باران می بارد گندم زارها با خوشه های طلایی می رقصند در باد و فرداهای دیگر انبار ها پر می شوند از گندم و یکبار دیگر درس دوستان ما در خاطر مان زنده می شود که چه کسی این گندم ها را کشت کرده است ؟ دهقان دهقانی که دوست ماست .چه کسی آرد کرده است؟ آسیابان که دوست ماست .چه کسی نان کرده است؟ نانوا که دوست ماست .
واکنون به همت شورای زکات و نهادی مورد اعتماد چون کمیته امداد امام خمینی ره که شناخت درستی از محرومان و نیازمندان و مستحقان دارد به سهولت می توان زکات فطره را با واسطه ای مطمئن بدست آنان رسانید که هم شناخت دقیق از جامعه هدف دارند و هم با مکانیزم های مشخص بموقع بدست دریافت کنندگان می رسانند.